Zwarte osadnictwo na Babimojszczyźnie wystąpiło wcześnie. Już w X wieku na terenie Babimostu i Podmokli istniały grodziska, będące najdalej na zachód wysuniętymi stanowiskami Polan. Przyjęła się również nazwa naszego miasta, która ma genezę topograficzną. Powstała w wyniku połączenia dwóch słów: „baba” – tak nazywany był wizerunek pogańskiego bóstwa znajdującego się na wyspie utworzonej przez bagniste rozlewisko Leniwej Obry, oraz „Most” – przejście na tą wyspę.

Pierwsza wzmianka w źródłach pisanych o Babimoście pochodzi z 1257 r. Już w tym czasie uważany był za ośrodek miejski. Posiadał kościół, być może pw. Św. Piotra, co zainspirowało herb miasta – skrzyżowane złote klucze na czerwonej tarczy. Był centrum handlowo-rzemieślniczym dla otaczających wiosek. Ich nazwy również mają związek ze środowiskiem wodnym – nazwa Kramsko pochodzi od słowa „krompy” oznaczającego tereny bagienne (leży nad J. Wojnowskim), a Podmokle od pobliskiego rozlewiska Obry. Ziemia Babimojska należała do kraju Polan, a później do Wielkopolski. Jedynie na krótko (1296-1332) należała do księstwa głogowskiego. Król Kazimierz Wielki ustanowił starostwo niegrodowe i stworzył domenę królewską, obejmującą Podmokle, Babimost, Brójce i Rogoziniec, będącą materialnym zaopatrzeniem dla starosty, którego głównym zadaniem była ochrona odcinka zachodniej granicy. Dobra kramskie należały do klasztoru cystersów w Obrze. Starostwo babimojskie leżało na terenach powiatu kościańskiego, stanowiącego część województwa poznańskiego.

Pierwszy drewniany kościół wzniesiono w Babimoście w XII lub XIII wieku. Początkowo nosił wezwanie św. Piotra, po czym pamiątką są klucze w babimojskim herbie.  Z 1334 roku pochodzi dokument świadczący o tym, że Babimost posiada własnego proboszcza i tam też znajduje się pierwsza wzmianka o kościele w Babimoście. Późniejszy XVII-wieczny drewniany kościół pw. św. Katarzyny spłonął w 1728 r. Obecny barokowy kościół został wybudowany w 1740 r. Nowa świątynia i parafia zostały poświęcone św. Wawrzyńcowi, którego płaskorzeźbę umieszczono w wielkim ołtarzu świątyni. Przy kolejnej odbudowie w 1833 r. dostawiono dwie wieże. 23 maja 1897 r. bp E. Likowski, sufragan poznański konsekrował kościół, który do tej pory zachował styl barokowy z klasyczną fasadą. W 1609 roku wybudowano koścół filialny pw. św. Jacka, początkowo drewniany, a po spaleniu w 1656 roku murowany. Został on przebudowany w XVIII w. Od 1619 roku w Babimoście czynnie działało arcybractwo św. Anny przez ok. dwa wieki. W tym samym okresie działało Bractwo Najświętszego Serca Pana Jezusa. Oba stowarzyszenia wywierały zbawienny wpływ na życie ówczesnych parafian.

W 1647 r. starostwo babimojskie objął Krzysztof Żegocki, obrońca Jasnej Góry i partyzant czasu "potopu". W odwecie za jego patriotyczną działalność z 1656 r. Szwedzi dwukrotnie zajęli Babimost. Dnia 6 maja 1656 r. Szwedzi spalili na stosie proboszcza ks. Wojciecha Turopiedskiego i wikariusza ks. Marcina Paluszkiewicza, na miejscu ich spalenia postawiono posągi NMP i św. Wawrzyńca. Dnia 26 sierpnia tegoż samego roku wymordowali ludność Babimostu i spalili miasto. Po "szwedzkim potopie" odbudowano miasto i parafię.  W XVIII w. proboszczem Babimostu został ks. Józef Załuski, późniejszy biskup kijowski i założyciel Biblioteki Załuskich w Warszawie.

Duszpasterstwo w okresie międzywojennym było trudne ze względu na dużą grupę protestantów i mieszaną katolicką ludność polską i niemiecką (parafia w 1918 r. liczyła 2600 wiernych - w tym 2000 Polaków). Do ożywienia duszpasterstwa parafialnego przyczynił się ks. prałat Karol Meissner (+ 1949 r.).  Przed II wojną światową babimojska parafia kanonicznie należało do Prałatury Pilskiej. Po wojnie znalazła się w granicach Administracji Apostolskiej w Gorzowie Wlkp. Od 1992 r. należy do diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej.